Blog użytkownika Agula

Gdyby sprawa wyglądała tak, że szuka się najlepszej miejscowości na założone pasieki chcąc się tam osiedlić, można byłoby wybrać miejsce na pasiekę odpowiadające wszystkim wymaganiom, a dopiero później stawiać dom mieszkalny przy pasiece. Oczywiście jednak zwykle jest inaczej: pasiekę umieszcza się w pobliżu domu mieszkalnego, aby łatwiej było doglądać pszczoły. Należy przy tym dbać, aby pszczoły miały zapewniony spokój, a z drugiej strony – aby nie dokuczały zarówno ludziom, jak i zwierzętom domowym. Pasieka musi więc być nieco oddalona od podwórza gospodarskiego, aby pszczoły nie były niepokojone (zwłaszcza w zimie i późną jesienią) hałasem, jaki może powodować młócka, rąbanie drzewa, a także bieganie koni, krów i świń po zamarzniętej ziemi. W lecie pszczoły mogą napastować zwierzęta gospodarskie, zwłaszcza konie, których pot szczególnie je drażni. Pasieka powinna być też oddalona od miejsca, gdzie przebywają małe dzieci. Trudności nasuwają się zwłaszcza wtedy, gdy pasieka musi być umieszczona w bardziej zaludnionej miejscowości lub w pobliżu drogi publicznej. Należy bowiem liczyć się z tym, że przejezdni czy sąsiedzi mogą zgłaszać pretensje o pożądlenie ludzi czy zwierząt. Wszystko to trzeba wziąć pod uwagę zarówno przy wyborze miejsca na założenie pasieki jak i później, przy rozmieszczaniu uli tak, aby wyloty ich były odpowiednio skierowane. Pasieczysko powinno być osłonięte od silnych wiatrów, zwłaszcza od strony północnej i wschodniej. Nie może też być ono położone nisko nie może być zbyt wilgotne. Ustawianie pasieki w pobliżu większego zbiornika wodnego jest niewskazane, zwłaszcza gdy za nim mogą mieć pszczoły pożytek, ponieważ wówczas wiele pszczół strąconych przez wiatr będzie ginęło w wodzie. Nie należy też umieszczać pasieki w pobliżu wytwórni słodyczy, cukrowni, browarów itp. gdyż zwabione zapachem pszczoły będą tam ginęły. W sąsiedztwie niektórych zakładów przemysłowych mogą też być wypadki zatrucia pszczół chemikaliami odprowadzanymi do wody. Przed ustawianiem uli teren przeznaczony na pasieczysko należy starannie wyrównać, aby nie miał dołów, w których zbierałaby się woda z wiosennych roztopów. Uniknie się przez to topienia się pszczół podczas pierwszych oblotów. Cały teren najlepiej jest obsiać nisko rosnącymi trawami, jak np. rajgrasem z domieszką koniczyny białej. Jeżeli na pasieczysku brak drzew i krzewów owocowych lub innych należy posadzić tu drzewa owocowe karłowate, np. jabłonie czy grusze, lub krzaczaste niezbyt wysoko wyrastające, jak wiśnie lub śliwy. Do czasu rozrośnięcia się posadzonych drzew można w pobliżu ustawionych uli sadzić rośliny wysoko wyrastające, jak wiśnie lub śliwy. Do czasu rozrośnięcia się posadzonych drzew można w pobliżu ustawionych uli sadzić rośliny wysoko wyrastające, jak bulwa, kukurydza, koński ząb, fasola tyczkowa, tak aby podczas lata ocieniały one ule od strony południowej i zachodniej. Pasieczysko musi być zabezpieczone przed zwierzętami domowymi i drobiem; zwłaszcza indyki lubią wskakiwać na ule, czym bardzo niepokoją pszczoły. Można ogrodzić pasieczysko choćby drutem kolczastym lub chrustem. Od strony najczęściej wiejących silnych wiatrów, jak wschodnia i północna, wskazane jest posadzić wyższe drzewa miododajne i pyłkodajne jak lipy, wierzby, akacje i inne. Od strony zachodniej można- posadzić krzewy wyżej wyrastające, jak leszczyna (najlepiej odmian szlachetnych), dereń wierzba iwa, aby zapewnić pszczołom wczesne zbiory pyłku. Południowa strona pasieczyska może być obsadzona niższymi krzewami miododajnymi, jak śnieguliczka, akacja żółta (karagana), tawuła i inne. W miejscu słonecznym i osłoniętym od zimnych wiatrów ustawia się poidło dla pszczół. Może to być spore naczynie drewniane czy metalowe; woda spływa z niego na pochyło postawioną deskę z wyżłobionym zygzakowato rowkami, tak aby powoli sącząc się ogrzewała się i mogła być brana przez pszczoły na całej długości deski. Inny rodzaj poidła, z którego pszczoły biorą wodę bardzo chętnie – to pyłki zbiornik zagłębiony w ziemi, wyłożonu betonem lub zrobiony z grubych łat drewnianych i szczelnionych cementem lub woskiem. Głębokość poidła powinna wynosić 25-30 mm, a rozmiary – zależnie od wielkości pasieki, z tym że lustro wody powinno mieć powierzchnię nie mniejszą niż 1 m2. Na wodę kładzie się prostą słomę lub drabinkę z drewnianych listewek. Zbiorniczek na wodę stanowi butla umocowana między palikami w rogu poidła. Ten rodzaj poidła ma swoje zalety; woda się w nim łatwiej nagrzewa, pszczoły biorą ją na dużej powierzchni; musi być ono jednak często czyszczone, aby woda nie psuła się. Z uwagi na zapobieganie chorobom pszczół poidło z wodą bieżącą jest bardziej higieniczne. Jeżeli pasieka musi być ustawiona w pobliżu drogi publicznej czy cudzej posiadłości, to od tej strony należy dać wyższe ogrodzone w postaci np. parkanu z desek, wysokości 2 m. Jeżeli warunki nie pozwolą na tak kosztowną inwestycję, można posadzić przy mniej szczelnym ogrodzeniu żywopłot z wysokich roślin szybko rosnących. Pszczoły wylatujące w pole napotykając po drodze taką przeszkodę wzbijają się wyżej i nie napastują przechodzących ludzi czy też zwierząt domowych. Zbytnie zacienienie uli przez rosnące na pasieczysku większe drzewa nie jest pożądane, gdyż wpływa to ujemnie na wiosenny rozwój rodzin, a przy tym pszczoły z takich uli później wylatują w pole i nie wykorzystują najlepszych zbiorów porannych. Pasieczysko bardzo nisko położone i wilgotne również hamuje wiosenny rozwój rodzin. Należy omówić jeszcze sprawę pozostawania przed wylotami uli placyków stale oczyszczanych z trawy i chwastów, ułatwiających obserwowanie zachowania się pszczół (można na przykład łatwiej zauważyć wyrzucony czerw lub matkę pszczelą). Oczyszczanie z trawy miejsc przed wylotami ma też strony ujemne. Często wzruszana powierzchnia ziemi latem silnie rozpyla się; pszczoły powracające z pola z ładunkiem pyłku czy nektaru często opadają przed ulem na ziemię, gdzie tak się utarzają w uple, że nie mogą wejść do ula. Najczęściej zostają one pożarte przez czyhającą na nie ropuchę. Najlepiej posypać placyki żwirem, silnie go przy tym ubijając, aby chwasty nie mogły wyrastać. W pasiece wzorowej, zwłaszcza jeśli w okolicy znajdują się pokłady żwiru czy grubego piasku, miejsca przed wylotami uli powinny być nim posypane. Jeżeli pozostawia się między ulami trawę należy ją bardzo często kosić. Odległość pomiędzy ulami powinna wynosić co najmniej 3m, a gdy miejsce na to pozwala – 4-5 m. Najczęściej ule są ustawiane na pasieczysku zbyt gęsto, co może powodować błądzenie pszczół i matek, a także częsty rabunek. Utrudnia to również roboty w pasiece, gdyż podczas pracy przy jednym ulu pszczoły z drugiego, stojącego zbyt blisko, będą napadały i żądliły. Ule najlepiej jest ustawić rzędami wzdłuż uliczki, z której można widzieć wyloty całego rzędu. Łatwiej wtedy zaobserwować pewne nieprawidłowości w loscie pszczół; początek rabunku, wyleganie pszczół lub szykowanie się do rójki. Przy takim ustawieniu odległości między ulami w rzędzie mogą być nieco mniejsze ( 3 m), a odległości pomiędzy rzędami powinna wynosić 4-5 m. Jeżeli na pasieczysku rosną drzewa, chcąc wykorzystać ich cień trzeba nieraz odpowiednio dostować ustawianie uli rezygnując z ustawiania w równym rzędach. Ule bez nóg ustawia się na specjalnych stołkach (podstawkach) lub kołkach wbitych w ziemię (najlepiej dębowych, opalonych w ogniu). Kołek powinien być wbity w ziemię na głębokość przynajmniej 25 cm i tyleż wystawiać nad ziemię. Polecam!